AmiN.D نوشته است:درود ،ای واپسین صبح، ای سحر بدرود!
که با آرش تو را این آخرین دیدار خواهد بود.
به صبح راستین سوگند!
به پنهان آفتاب مهربارپاک سوگند !
که آرش جان خود درتیر خواهد کرد،
سیاوش کسرایی. آرش کمانگیر
اگر خوب دقت کنید میبینید که جامعه ما به مانند ورزشکاری است که طوفانی آغاز میکند، عربده و میکشد و رجز میخواند و حریف میطلبد. در آغاز ممکن است همه این ورزشکار را تحسین کنند. اما آنگاه که این ورزشکار به مراحلی میرسد که به جای عملکرد تکانهای نیازمند دورههای صبر و تعمق در سبک بازی حریف، ذخیره انرژی و به موقعاش نشان دادن تکنیکهای ظریف سرنوشتساز است، در میماند و به سختی شکست میخورد. خیلی ساده، ما هم خیلی زود به جوش میآییم و بسیار زود هم سرد میشویم.
و این داستانی است که در تاریخ پرقدمت ما، بسیار تکرار شده است و روزهای بدی را هم به کرات برای ما رقم زده، روزهایی که درنگهای تاریخی عجیب ما، علیرغم هیجانات موقت اندکی پیشتر از آن، سرنوشت ملی ما را تغییر داده است.
I had never heard of taarof until I travelled in Iran. This Persian word with Arabic roots defines the country’s complex art of etiquette, in which the true meaning of what is said is not in the words, but somewhere beyond them. It’s a subtle dance of communication, where participants step back and forth over and over, never taking over the stage.
Ilia نوشته است:آدم بعضی وقتها از دقت نوشتههای تکنولوژی سایت های فارسی واقعا شگفت زده میشه. از دویچه وله بعید بود.
کاربران حاضر در این انجمن: بدون کاربران آنلاین و 12 مهمان