توسط AliGhz » 01 ژوئن 2015, 20:40
سپهری به خاطر شکل آسانیابِ شعرهایش، شاید تا حدی سانتیمانتال انگاشته شود. اما شعر و نقاشی او هر دو، برآمده و در واقع محصول و میوۀ بینش عمیقی است که او به آن رسیده بود. دربارۀ یک خط سادۀ «کار ما نیست شناسایی راز گل سرخ/ کار ما شاید این است/ که در افسون گل سرخ شناور باشیم» هزاران کلمه میتوان نوشت. چند سال پیش که بختِ دیدنِ نقاشیهای او را از نزدیک در موزۀ هنرهای معاصر تهران داشتم، حسام به نقاشیهایش نیز همینطور بود. یک جوری است که نمیتوان بیان کرد. در واقع شعر او تفسیر نقاشیهای او و نقاشیهای او تفسیر شعرهای اوست (و هر دو برآمده از آتش درون او). در حقیقت او شاعر/ نقاش نبود، عارفی بود [=به «شناخت»رسیدهای] که محصولِ آن شناخت و بینش را در قالب شعر و نقاشی به جهان عرضه کرد. و هر هنرمند واقعی در حقیقت یک عارف است. از این لحاظ من استیو جابز را هم یک عارف/هنرمند میدانم و باز به همین نگاه برای من او با هر آدم دیگری در سیلیکون ولی فرق داشته و دارد.
البته سپهری هم مثل هر هنرمند دیگری، همۀ آثارش در یک سطح نیستند. ولی شاعری نبوده که بهزور شعر بسراید. و البته سپهری آنقدر بزرگ هست که در تبیین و تفسیر آثارش کتابهای زیادی نگاشته شده از جمله: «نیلوفر خاموش» (نشر نیلوفر)، «باغ تنهایی» (نشر نگاه)، و «مساحت احساس» (نشر نی)؛ که این سومی همین اواخر منتشر شده یعنی که پژوهش دربارۀ دنیای او ادامه دارد. شاید با خواندن دقیق این کتابها و کتابهای دیگر، بهتر بتوان او را شناخت که به نظرم ارزش وقت گذاشتن برای شناختناش را دارد.