من همیشه با خودم فکر میکردم چرا باید پول به همچین چیزی بدم که هر از گاهی از سر هوس چهار تا خط باهاش بکشم؟ اگه خانمم برای هدیهی تولدم این کار رو نمیکرد شاید کماکان هنوز بر سر این ایدهی اشتباه باقی بودم. کار با این مداد برایم حیرتانگیز است. فقط اسمش مداد نیست، واقعاً یک مداد است؛ حساس به فشار و با قابلیت کار کردن در حاشیهی قلم. ضمن این که در برنامه Note هم امکان دستخط نوشتن وجود دارد و برای من که عشق نوشتن با قلمام، گزینهی جذابیست. برنامههای رایگان جذاب و (در حد من) کارآمدی هم هستند که این تفریح را برایم جدیتر میکنند.
همین طور در حال کشفاش هستم و باز چیزی به درد بخور به ذهنم برسد اینجا اضافه میکنم.
فعلاً چیزی که به نظرم میرسد، این میل نفرتانگیز اپل به مینیمالیسم افراطیست. این وسیلهی جالب، هیچ نشانهای ندارد که نشان دهد در حال شارژ است؟ شارژ شده؟ شارژ ندارد؟ اصلاً برق دارد تویش میرود یا نه؟ همین طوری باید وصلش کنید به برق و بعد هر وقت عشقتان بود از برق بکشید. آن وقت باهاش کار کنید تا این که در یک موقعیت حساس یکباره ببینید پیام میآید که شارژ قلمتان تمام شد! مشابه این مشکل با ایر پاد پرو هم دارم. باتری جعبه که تمام میشود و آن را به شارژ وصل میکنید، یک چراغ کوچک قرمز چند ثانیه روشن میشود و بعد خاموش میشود. حالا اینجا هم باید با اتکا به نیروهای ملکوتی حدس بزنید کی این جعبه شارژ شده است.