کمی باورش برای من سخت است که کسی محمد علی کِلِی را نشناسد. کلی (بر وزن play) بزرگترین ورزشکار تاریخ لقب گرفته. او تنها بوکسور سنگین وزن جهان است که سه بار متوالی قهرمان دنیا شده است و یکی از محبوبترین اشخاص تاریخ است. اما شهرت او فقط برای ورزشکار بودنش نبود، بلکه بیشتر به متفاوت بودن او برمیگشت.
یکی از خاطرات کودکی من همان شبهاییست که کلی مسابقه داشت. حتی تلویزیون ایران هم آنرا که بیشتر مواقع حوالی سه و چهار و صبح میشد، بطور زنده پخش میکرد و همه خانواده، حتی کسانی که در حالت معمول کوچکترین علاقهای به ورزش نداشتند، دور تلویزیون سیاه و سفید جمع میشدیم تا نبرد او را با مثلا جو فریزر یا جرج فورمن تماشا کنیم. گاهی اوقات این مسابقهها آنقدر طولانی میشد که مجبور بودیم به مدرسه برویم. خیلیها مثل من رادیوی کوچکی را به مدرسه میبردیم تا داستان را دنبال کنیم.
کلی آدم بسیار جالبی بود. سیاهپوستی بود که مسلمان شد. با جنگ ویتنام مخالفت کرد و از رفتن به سربازی امتناع کرد. برای همین هم تا چهار سال که به فرجامش در دادگاه عالی آمریکا رای مثبت بدهند، از عناوین قهرمانیش خلع و از شرکت در مسابقات محروم شد.
کلی رقص پای زیبایی داشت، برعکس قهرمانان دیگر این رشته بسیار خوشرو بود. ولی آنچه که خیلی معروفش میکرد، رجزخوانیهایش پیش از مسابقهها بود.
ایشان الان هفتاد سال سن دارد و سالهاست که مبتلا به بیماری پارکینسون است. اما هنوز هم جزو محبوبترین و شناخته شدنیترین افراد دنیاست. معمولا او را در مراسم افتتاحیه یا اختتامیه المپیک، میتوانید ببینید.
اگر خواستید بیشتر در باره او بدانید، Muhammad Ali Clay را گوگل کنید.